yazma yeteneğimi kaybetmemle birlikte blogtan uzak kalmam bir oldu.. yada artık fazla sosyalleşemediğim ve yabanileştiğim içindir.çünkü tek gördüğüm insanlar ev halkı (sağolsunlar) ve hemşireler..
bugünde öle geçen günlerden biriydi. öğleden sonrasını bekleyip sağlık ocağına gidecektim. kurduğum alarm çaldı be giyindim ve evden çıktım. meğer herşey benim evden çıkmama bağlıymışş.
canım arkadaşlarım Allah başımdan eksik etmesin..dün akşamdan kardeşimle anlaşıp bize gelmek için sözleşmişler.ilk defa HİİİİÇ anlamadım gerçekten.neler de düşünmüşler.çoluğunu çocuğunu kapan o 20 dk. içinde bize gelivermiş. ellerinde pastalar, börekler...
çünkü ben 4 te evden çıkıyorum 4:20 -4:30 da eve dönüyorum başka bir fiziksel aktivite yok. yine eve geldim ki (bizimkinin de haberi varmış)..salona bir girdimki AAAAA!!!!!
bizim takım burda ay ne mutlu oldum ne mutlu oldum...hayatıma renk geldi...sonra bizim ABDdeki arkadaş uyanmış olmalı ki malum olmuş evi aradı WİRE FON sağolsun. herkesle görüştü o da mutlu oldu. yani herkes burdaydı...daha uzakta olanlar hariç. (boston daki bir yeni gelinimiz)
Allah herkese sevdikleriyle beraber yaşamayı nasip etsin..
kimseyi se SEVGİSİZ bırakmasın..
gecenin kahramanları annem ve kardeşime çoooook teşekkür ediyorum..
kapıdan iceri en son ben girdim ve ayakkabımı cıkarırken asansor cagırıldı dedimki geliyor sirin ,en komigi zeynebin arkadaşlar geldi diyip bizi ispiyonlamasıydı:)bizde seni cok seviyorum hiç ayrılmamak ümidiyle sevgili dostum sirin..
YanıtlaSil